การสนับสนุนความยั่งยืน

ช่วยแนะนำตัวเองหน่อยได้ไหม

Robin:
ผม Robin Yeats เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประถมศึกษา Greenside ครับ เราเป็นโรงเรียนประถมศึกษาของรัฐซึ่งตั้งอยู่ที่ Shepard’s Bush ใจกลางกรุงลอนดอน เรามีนักเรียนทั้งหมด 228 คนซึ่งเป็นกลุ่มที่มีความหลากหลายด้านวัฒนธรรมเป็นอย่างมาก และมีนักเรียนเกือบ 50% ที่พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษารอง ซึ่งผมและ James Tilden ช่วยกันผลักดันการผสานเทคโนโลยี Apple เข้ามาใช้ในโรงเรียนของเรา

James:
สวัสดีครับ ผม James Tilden เป็นครูสอนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ที่โรงเรียน Greenside ผมสอนที่นี่มาตั้งแต่เดือนมกราคมปี 2019 และเมื่อสองปีก่อน ผมได้รับตำแหน่งเป็นผู้นำด้าน ICT (สารสนเทศ การสื่อสารและเทคโนโลยี) ของที่นี่ครับ เนื่องจากที่ Greenside มีอุปกรณ์ iPad แบบ 1 ต่อ 1 ตำแหน่งนี้จึงไม่เพียงแต่ต้องมีการจัดการอุปกรณ์เท่านั้น แต่ยังต้องมีการผสานเทคโนโลยีเข้าไปในหลักสูตร และฝึกอบรมครูที่รู้สึกไม่มั่นใจในการใช้เทคโนโลยีมากนัก เพื่อค้นหาวิธีใหม่ๆ และสร้างสรรค์ในการใช้ iPad ในชั้นเรียน

เหตุใดความยั่งยืนจึงเป็นสิ่งสำคัญในโรงเรียนของคุณ

Robin:
ที่โรงเรียน Greenside หนึ่งในพันธกิจหลักของเราคือการเตรียมความพร้อมที่จะก้าวสู่โลกภายนอก และช่วยให้นักเรียนของเราเป็นพลเมืองและผู้นำแห่งอนาคตที่มีพลังเชิงบวก ความพร้อมที่จะก้าวสู่โลกภายนอกหมายถึงการที่นักเรียนสามารถแสดงความคิดเห็นได้อย่างมีหลักการ เรียนรู้ว่าตนสามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกต่อโลกได้อย่างไร รวมถึงมีพลังความมุ่งมั่นและความมั่นใจที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอก นักเรียนเหล่านี้จะเป็นผู้ดูแลโลกในอนาคต ดังนั้น จึงเป็นความรับผิดชอบของเราที่จะต้องสร้างความมั่นใจว่า เราได้ให้การศึกษาแก่นักเรียนเกี่ยวกับวิธีการดูแลโลกรวมถึงวิธีการดูแลตัวเองด้วย ผลงานด้านความยั่งยืนของเราส่วนมากก็คือการกระตุ้นให้นักเรียนรู้สึกว่า พวกเขาสามารถสร้างความแตกต่างในเชิงบวกได้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม และประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นจะสร้างความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ได้

หลักการของเราก็คือ ทุกสิ่งคือการเรียนรู้และการเรียนรู้คือทุกสิ่ง เรามีความมุ่งมั่นต่อเทคโนโลยีและการนำเทคโนโลยีไปผสานรวมกับทุกสิ่งที่เราทำ เราจึงมีการมอบ iPad แบบ 1 ต่อ 1 สำหรับชั้นเรียนตั้งแต่ประถมศึกษาปีที่ 1 ไปถึงถึงปีที่ 6 ดังนั้น จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ผสานรวมความยั่งยืนกับทุกสิ่งที่เราทำที่ Greenside ด้วยเช่นกัน อันที่จริงแล้ว ก้าวแรกสู่ความยั่งยืนของเราเกิดขึ้นจากไอเดียที่กล้าหาญของเราว่า เราจะดำเนินการระบบครัวของเราเอง คุณภาพอาหารจากผู้ให้บริการจัดหาอาหารท้องถิ่นค่อนข้างย่ำแย่ และหากเราไม่ยอมรับบทเรียนคณิตหรือภาษาอังกฤษที่ย่ำแย่ แล้วเหตุใดเราจึงต้องยอมรับอาหารเที่ยงที่ย่ำแย่ล่ะ เราจึงตัดสินใจที่จะควบคุมการทำครัวด้วยตนเอง และจัดหาผักสดตามฤดูกาลที่ปลูกในท้องถิ่นของสหราชอาณาจักร

และจากจุดนั้น การผสานความยั่งยืนเข้าไปในหลักสูตรก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่ต้องใช้การไตร่ตรองมากขึ้น รวมถึงความปรารถนาที่จะรวมสิ่งนั้นเข้ามาอย่างแท้จริง ตัวอย่างเช่น ตอนแรกที่เราเริ่มระดมความคิดกัน เราดูหลักสูตรที่มีอยู่แล้วถามว่า "แง่มุมด้านความยั่งยืนคืออะไร" ในหลักสูตรไม่มีเวลาสำหรับการลองสิ่งใหม่ๆ แต่เราตัดสินใจที่จะผสานหน่วยการเรียนรู้ด้านภูมิศาสตร์เข้าไปสำหรับทุกชั้นปี ผ่านมุมมองด้านความยั่งยืนและการบริโภคอาหารและสินค้าแฟชั่น เราหยิบยกอาหารหลากหลายประเภท เช่น ข้าวและข้าวโพด และเน้นไปที่สถานที่ต่างๆ รอบโลกที่เป็นแหล่งเพาะปลูก เราสามารถที่จะบรรลุหลักสูตรการศึกษาแห่งชาติด้านภูมิศาสตร์อย่างเช่นเขตสภาพอากาศและการใช้ที่ดินได้ แต่เราดำเนินผ่านมุมมองความยั่งยืนด้วยการถามนักเรียนว่า "อาหารเหล่านี้มีการเพาะปลูกอย่างไรและเพราะเหตุใด มีวิธีที่ดีกว่านี้ในการเพาะปลูกหรือไม่" เราไม่ได้กำหนดเวลาเพิ่มเพื่อที่จะ "สร้าง" ความยั่งยืน แต่เราได้ผสานรวมให้เป็นส่วนหนึ่งของผลงานทางด้านภูมิศาสตร์ของเรา

คราวนี้ เมื่อเราแจกจ่ายเอกสารแผนการให้แก่ครูในช่วงกลางเทอม ก็มีคำถามเกิดขึ้นว่า ความยั่งยืนจะเป็นส่วนหนึ่งในแผนของคุณได้อย่างไร เมื่อความยั่งยืนเป็นสิ่งที่ต่อรองไม่ได้สำหรับครูทุกคน ความยั่งยืนก็จะค่อยๆ ได้รับการปลูกฝังอย่างช้าๆ แต่มั่นคง และตอนนี้ เราก็มาถึงจุดที่แทนที่เราจะต้องพูดว่า "คุณช่วยทำหน่อยได้ไหม" กลายเป็นครูของเราเองที่ก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำและพูดว่า "ฉันอยากทำเกี่ยวกับเรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ฉันขอทำได้ไหม" กลายเป็นการเปลี่ยนชุดความคิดไปเลย

James:
ผมขอเสริมว่าความสำเร็จของการริเริ่มด้านความยั่งยืนของเราเกิดขึ้นจากการใช้พื้นที่ในโรงเรียนของเราด้วย ที่ Greenside เราทำกิจกรรมนอกห้องเรียนกันหลายอย่าง และกิจกรรมเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็คือการให้นักเรียนและสมาชิกชุมชนร่วมกันดูแลรักษาสวนของโรงเรียน เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยว นักเรียนจะได้เก็บเกี่ยวผักที่พวกเขาปลูกมาในช่วงฤดูร้อน และได้นำผักเหล่านั้นไปที่ห้องครัวเพื่อนำไปประกอบอาหารกลางวัน

การทำเช่นนี้ช่วยให้นักเรียนมีความเข้าใจว่า การศึกษาไม่ได้เป็นเพียงแค่การเรียนตามตารางสอนเพียงอย่างเดียว แต่การศึกษาคือการออกไปใช้ชีวิตในโลกด้วย ซึ่งเป็นการคิดให้ไกลออกไปจากรั้วโรงเรียน และทำให้นักเรียนร่วมรับผิดชอบในการเลือกของตัวเองและเข้าใจความสำคัญของการศึกษา จนกระทั่งไม่จำเป็นต้องให้ครูอย่างเราๆ มาคอยชี้แนะอีกต่อไป

แล้วเทคโนโลยีช่วยส่งเสริมโครงการที่มุ่งเน้นความยั่งยืนของทางโรงเรียนได้อย่างไร

Robin:
เราต้องการให้โรงเรียนของเรามีการสร้างสรรค์นวัตกรรมใหม่ๆ และมีการเรียนการสอนที่ล้ำหน้า เราต้องการที่จะเสี่ยงและลองสิ่งใหม่ๆ ซึ่งองค์ประกอบส่วนใหญ่ในการทำเช่นนั้นมักจะต้องขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยี สำหรับการใช้เทคโนโลยี Apple ในโรงเรียนนั้น เราตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า "วิธีใดเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำให้นักเรียนของเรามีความคิดสร้างสรรค์และทำงานร่วมกันได้" เพราะเราทราบว่าอนาคตของนักเรียนจะต้องเต็มไปด้วยเทคโนโลยีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้น หากเราไม่ผสานเทคโนโลยีเข้าไปในโลกของนักเรียน ก็จะส่งผลเสียต่อพันธกิจของเราในการทำให้นักเรียนมีความพร้อมที่จะก้าวสู่โลกภายนอก

วิธีหนึ่งที่เราผสานเทคโนโลยีเข้ากับชั้นเรียน คือการดำเนินการโครงการ Soil Project ของทั้งโรงเรียน เรามีการติดต่อกับเกษตรกรในคอร์นวอลล์ ที่มีไร่เพาะปลูกขนาดใหญ่ นักเรียนตระหนักว่าขณะที่เราพยายามหาวิธีที่จะเพาะปลูกผักที่มีรสชาติอร่อยที่สุดในสวนของโรงเรียน เกษตรกรรายนี้ก็ตั้งคำถามเดียวกันนี้เกี่ยวกับดินและผลผลิตของตน เราจึง FaceTime หาเกษตรกรท่านนี้บน iPad จากสวนในโรงเรียนของเรา ขณะที่เขากำลังเดินอยู่กลางไร่เพาะปลูกของเขาที่คอร์นวอลล์ และนักเรียนก็ถามเขาเกี่ยวกับระดับค่า pH ในดินของเขา ทุกชั้นเรียนจะทำการทดสอบห้าถึงหกประเภทบนที่ดิน เพื่อที่จะติดตามผลงานของเราในเชิงวิทยาศาสตร์ได้ เราจะ Airplay ผลการทดสอบที่ดำเนินการในสวนไปยังชั้นเรียนโดยใช้ iPad เพื่อให้ทุกคนได้เห็นแบบเรียลไทม์ นักเรียนจะนำข้อมูลไปกรอกในเอกสารที่ทำงานร่วมกัน เช่น สเปรดชีต Numbers หรือใน Google Docs เพื่อที่จะสร้างแผนภูมิการวิเคราะห์ความคืบหน้าด้านคุณภาพดินของเรา ความตั้งใจของเราคือการมอบประสบการณ์การตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์ในโลกความเป็นจริงที่ขับเคลื่อนด้วยหลักปฏิบัติด้านความยั่งยืน ในขณะที่แฝงจุดประสงค์ที่จับต้องได้ด้วย นักเรียนปลูกผักที่จะนำไปประกอบเป็นอาหารกลางวันของตนเอง การได้เห็นเกษตรกรแล้วจากนั้นก็เชื่อมโยงผลงานกับอาหารบนจานของตนเอง ช่วยให้นักเรียนตระหนักว่าโครงการนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่พวกเราในชั้นเรียนของพวกเขา แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั่วโลก เป็นการทำให้การเรียนรู้เป็นจริงขึ้นมาสำหรับนักเรียน

เทคโนโลยีที่เรามียังช่วยให้เราสร้างความเปลี่ยนแปลงที่สำคัญต่อการบริโภคของโรงเรียนอีกด้วย เราตั้งคำถามกับตนเองว่าเราจะใช้ iPad และ AppleTV ในชั้นเรียนอย่างไรเพื่อลดการใช้กระดาษโดยรวม ซึ่งวิธีหนึ่งในการทำเรื่องนี้คือการสอบพีชคณิตรายสัปดาห์ที่ก่อนหน้านี้จะพิมพ์แจกเป็นกระดาษ แต่ในปัจจุบันเราจะส่งข้อสอบไปยัง iPad ของนักเรียน หรือสะท้อนหน้าจอบน AppleTV ทำให้เราประหยัดกระดาษได้ 228 แผ่นในทุกสัปดาห์ และยังมีสื่อดิจิทัลเหล่านั้นอีกสี่ถึงห้าแบบในทุกสัปดาห์อีกด้วย เราติดตามการใช้พลังงาน น้ำ และกระดาษของโรงเรียนเพื่อให้ครูและนักเรียนทราบ อีกทั้งมีทั้งการประหยัดทางการเงินและการประหยัดทางสิ่งแวดล้อมด้วย

James:
เราใช้เทคโนโลยีของ Apple เป็นเครื่องมือในการขับเคลื่อนบทเรียนใดๆ ก็ตามเป็นอันดับแรก จนกลายเป็นเครื่องมือการสอนที่ครูเลือกใช้เป็นอันดับแรก ซึ่งมีประสิทธิภาพและประสิทธิผลมากกว่าการใช้กระดาษกองโตๆ ตัวอย่างที่ดีของเรื่องนี้ก็คือโครงการที่นักเรียนนำเสนอเรื่องความยั่งยืนผ่านภาพตัดปะ ซึ่งนักเรียนใช้แอปเพื่อสร้างศิลปะภาพตัดปะ และก็มีชิ้นงานหลายชิ้นที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ที่นำเอามาประดับอยู่ที่รั้วโรงเรียนของเรา เราสามารถจัดหานิตยสารและมอบหมายให้นักเรียนฉีกนิตยสารเป็นชิ้นๆ อย่างง่ายดายก็ได้ แต่การนำเสนอเรื่องความยั่งยืนโดยใช้ iPad นั้นมีประสิทธิภาพมากกว่า และเหมาะสมต่อเป้าหมายด้านสิ่งแวดล้อมมากกว่า

เล่าให้เราฟังเกี่ยวกับพ็อดคาสท์ของโรงเรียนหน่อยสิ

James:
พ็อดคาสท์นี้มีชื่อว่า Radio Greenside ซึ่งอยู่บน Apple Podcasts นี่เป็นช่องพ็อดคาสท์อย่างเป็นทางการของเราที่เผยแพร่หลากหลายรายการ มีตอนพิเศษที่ชื่อว่า COP26 Special Report เมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 2021 ซึ่งตอนนั้นทั้งโรงเรียนกำลังเรียนรู้เกี่ยวกับ COP26 และความสำคัญของการที่รัฐบาลทั่วโลกร่วมมือกันเพื่อแก้ไขปัญหาการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ แล้วผมก็เชิญชวนให้นักเรียนบางคนมาเรียนรู้วิธีการเป็นพิธีกรรายการพ็อดคาสท์สำหรับตอนพิเศษนั้น แล้วจากนั้นในเดือนเมษายนปี 2022 ก็มีตอนที่ชื่อว่า Sustainability of Food and Fashion ซึ่งต่อเนื่องจากการเรียนรู้ทางภูมิศาสตร์ที่ Robin กล่าวถึงก่อนหน้านี้ ทุกสุดสัปดาห์ของหน่วยการเรียนรู้วิชาภูมิศาสตร์ ทุกคนตั้งแต่ประถมศึกษาปีที่ 1 ถึง 6 จะเขียนทบทวนความคิดในรูปแบบของสคริปต์พ็อดคาสท์ แล้วผมก็จะเลือกนักเรียนบางคนและช่วยนักเรียนปรับสคริปต์ รวมถึงฝึกซ้อมในช่วงท้ายของกลางเทอมนั้นด้วย เราอัดบันทึกบนอุปกรณ์ของเราและตัดต่อโดยใช้ GarageBand บน MacBook Air เราจึงได้ใช้เทคโนโลยีเพื่อสร้างรายการพ็อดคาสท์ ซึ่งเป็นรายงานมัลติมีเดียที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับการเรียนรู้ของนักเรียน การนำไปเผยแพร่บน Apple Podcasts ช่วยให้นักเรียนมีแพลตฟอร์มระดับสากลในการแสดงออกถึงการเรียนรู้ของตนเอง รวมทั้งช่วยเสริมความมั่นใจในการแบ่งปันการเรียนรู้และความเข้าใจเกี่ยวกับโลก

รายการส่วนใหญ่บนช่องเป็นจดหมายข่าวรายเดือนของโรงเรียนเรา ซึ่งผมเรียกว่า Radio Newsletters เราได้สรุปย่อจากจดหมายข่าวแบบ PDF และตอนนี้ก็มีหลายรายการที่นักเรียนนำมาทำเป็นเวอร์ชันพ็อดคาสท์ วิธีนี้จะทำให้นักเรียนสามารถแบ่งปันการเรียนรู้จากชั้นเรียน และแสดงสิ่งที่ตนได้เรียนรู้สู่ชุมชนของ Greenside ซึ่งเป็นการมอบความรับผิดชอบให้แก่นักเรียน และเป็นผลดีต่อการลดปริมาณงานของผู้ดูแลระบบอย่างเราด้วย

ความเปลี่ยนแปลงและการตอบสนองใดบ้างที่คุณเห็นจากพ็อดคาสท์และโครงการริเริ่มด้านความยั่งยืนอื่นๆ

Robin:
เราพยายามแสดงให้นักเรียนเห็นว่า นักเรียนสามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงต่อโลกได้ แม้จะมาจากจุดเล็กๆ ที่เรียกว่าโรงเรียนประถมศึกษา Greenside ก็ตาม หากคุณสามารถสร้างประโยชน์ได้จากจุดเล็กๆ เมื่อคุณก้าวสู่โลกภายนอกแล้ว การตัดสินใจของคุณจะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ในวงกว้างยิ่งขึ้น หนึ่งในเรื่องโปรดของผมที่แสดงให้เห็นถึงประเด็นนี้ก็คือ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 คนหนึ่งที่ติดต่อเข้ามาระหว่างอยู่ในรายการ Sustainability of Food and Fashion นักเรียนเล่าให้ฟังว่าตนเองกำลังช็อปปิ้งกับคุณแม่ที่กำลังจะซื้อเสื้อผ้าที่ทำจากใยสังเคราะห์ แล้วเธอก็บอกกับผมว่า "หนูห้ามแม่ไม่ให้ซื้อเสื้อผ้าจนกว่าแม่จะได้ฟัง Radio Greenside ตอนล่าสุดที่หนูอยู่ในรายการด้วย เพราะเห็นได้ชัดเลยว่าแม่ยังไม่ได้ฟังตอนนั้น"

James:
นั่นเป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมที่แสดงให้เห็นว่า สิ่งที่เราต้องการให้นักเรียนตระหนักก็คือตัวเองไม่ได้เป็นเพียงแค่นักเรียน แต่ยังเป็นพลเมืองของโลกด้วย เพราะเสียงจากนักเรียนในพ็อดคาสท์ได้เผยแพร่ไปในระดับโลก ซึ่งผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ เพราะถ้าดูข้อมูลสถิติของเรา จะเห็นได้ว่าผู้รับฟังรายการของเรามาจากทั่วโลก เมื่อนักเรียนสามารถเขียนเนื้อหาสำหรับกลุ่มผู้ฟังนอกรั้วโรงเรียนได้ ก็จะช่วยมอบทักษะใหม่ๆ และแพลตฟอร์มที่มีขนาดใหญ่ขึ้นในการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหาเรื่องความยั่งยืนในโลกแห่งความเป็นจริง อย่างเช่นในรายการตอน COP26 ของเรา เทคโนโลยีอย่าง iPad ช่วยนักเรียนในการสำรวจองค์ประกอบต่างๆ ของโลก และพ็อดคาสท์ก็ช่วยให้นักเรียนแสดงสิ่งที่ตนกำลังเรียนรู้สู่โลกด้วยเช่นกัน วิสัยทัศน์ของเราคือการทำให้นักเรียนก้าวขึ้นมาทำพ็อดคาสท์ของตนเอง และนั่นก็เกิดขึ้นแล้ว นักเรียนบางส่วนที่มีความสนใจเป็นพิเศษด้านการอ่านก็รวมตัวกันและอาสาที่จะจัดรายการใหม่ชื่อว่า Greenside Bookworm Show

ซึ่งผู้ปกครองถูกใจรายการนี้มาก ข้อดีที่สำคัญหนึ่งประการของ Radio Newsletter ก็คือการฟังด้วยเสียงจะทำให้ผู้ปกครองบางท่านที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษารองนั้นเข้าใจเนื้อหาได้ง่ายกว่า เมื่อสองวันก่อน ผมพบกับผู้ปกครองซึ่งทำงานอยู่ที่นี่ในห้องพนักงาน และเธอบอกผมว่าผู้ปกครองในห้องแชทกลุ่มแสดงความคิดเห็นกันว่าชื่นชอบตอนล่าสุดของ Radio Greenside และอยากฟังอีก ผมเคยไปเข้าร่วมการประชุมเพื่อเล่าเรื่องผลงานชิ้นนี้ และตอนนี้ผมก็กำลังพูดคุยกับโรงเรียนบางแห่งในลอนดอนตอนเหนือเกี่ยวกับวิธีที่โรงเรียนจะสามารถจัดรายการพ็อดคาสท์ของตนเองบ้าง

Robin:
ส่วนในแง่มุมความยั่งยืนด้านอาหารของเรา ผลผลิตท้องถิ่นทั้งหมดที่เรามีและอาหารที่เราเพาะปลูกในสวนจะนำไปประกอบอาหารกลางวันที่โรงเรียน หรืออาหารกลางวันที่เราปรุงสำหรับสถานพักพิงผู้ไร้บ้านในท้องถิ่นในทุกวันศุกร์ ส่วนอื่นๆ ที่เหลือจะถูกนำไปทำเป็นปุ๋ยหมักเพื่อกลับมาใช้ในสวนของเรา นอกจากนี้เรายังขยายไปสู่ชุมชนที่ Greenside ด้วยการทำขนมปังในร้านอบขนมขนาดย่อมของเราในครัว โดยใช้ธัญพืชจากส่วนของเราหรือแป้งจากซัพพลายเออร์ออร์แกนิกของเราที่ใช้หลักปฏิบัติทางการเกษตรเชิงฟื้นฟู เราจะมีการขายขนมอบทุกวันศุกร์ ซึ่งเราจะอบขนมปังซาวร์โดและขนมปังอบเชยในครัวแล้วนำไปขายให้แก่ชุมชนในรูปแบบ "จ่ายเท่าที่คุณจ่ายได้" ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเข้าถึงอาหารคุณภาพดีที่ไม่ใช่อาหารในร้านของชำที่มีส่วนผสม 17 อย่าง แต่ขนมปังของเราประกอบไปด้วยแป้ง น้ำและยีสต์เท่านั้น ถึงจุดหนึ่งทุกคนใน Greenside ก็เริ่มอบขนมปัง แม้แต่ผู้ดูแลโรงเรียนของเราก็ทำยีสต์ธรรมชาติใช้เอง

James:
หากคุณเดินไปรอบๆ ในช่วงพักระหว่างคาบเรียนในวันศุกร์ คุณจะเห็นนักเรียนถือก้อนขนมปังซาวร์โดและทานขนมปังเปล่าๆ ผมคิดว่าปัจจุบันนักเรียนเล็งเห็นคุณค่าเป็นอย่างยิ่งในคุณภาพของอาหาร

คุณจะให้คำแนะนำใดแก่ผู้นำที่ต้องการเริ่มต้นขั้นตอนแรกในการให้ความสำคัญต่อความยั่งยืนในโรงเรียน

Robin:
ทำให้ความยั่งยืนเป็นเรื่องที่ต่อรองไม่ได้ เมื่อคุณแจกแจงค่านิยมจากระดับบนสุดลงมา ให้ถามว่าสิ่งใดที่คุณมุ่งมั่นเกี่ยวกับการเรียนรู้ของนักเรียน คุณเชื่อมั่นในสิ่งใดมากที่สุด จากนั้นก็ทำให้สิ่งนั้นเป็นส่วนหนึ่งของทุกอย่างและเป็นสิ่งที่ไม่อาจต่อรองได้ จากนั้นก็พิจารณาชุมชน บริบท พื้นที่ของคุณ แล้วตัดสินใจว่าสิ่งใดที่จะได้ผลสำหรับคุณ เราเลือกที่จะมุ่งเน้นเรื่องอาหาร แต่จุดเริ่มต้นของคุณควรเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคุณ บริบทและชุมชนของคุณเพื่อให้เกิดผลอย่างแท้จริง และจะต้องมีความสม่ำเสมอ หากคุณต้องการดำเนินการบางอย่างเกี่ยวกับความยั่งยืน แต่คุณแค่ทำโครงการด้านความยั่งยืนระยะสั้นเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ แม้เป็นสิ่งที่ดีแต่ก็จะแผ่วลงในระหว่างทาง เราพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างวัฒนธรรมของการถามคำถามด้านความยั่งยืน และหลักปฏิบัติด้านความยั่งยืนเป็นสิ่งสำคัญอันดับต้นๆ ในกระบวนการคิดของครูและนักเรียน เราทำให้แน่ใจว่ามีการตั้งคำถามเหล่านี้เป็นประจำ เพื่อที่เราจะให้ความรู้แก่ผู้คนในการตั้งคำถามด้านสิ่งแวดล้อมอยู่เสมอ

James:
และเมื่อครูทุกคนเริ่มเล็งเห็นสิ่งเหล่านี้ในชีวิตประจำวัน ก็ยากที่จะมองข้ามประเด็นนี้ไปได้ หากมีครูคนใหม่ที่เข้ามาที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้โดยไม่มีไอเดียเลยว่าจะสอนเกี่ยวกับความยั่งยืนอย่างไร ครูคนนั้นที่ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนที่มีแนวคิดเกี่ยวกับความยั่งยืน ก็จะหาวิธีในการปรับตัวให้เข้ากับแนวคิดนั้นได้ในที่สุด เพราะสำหรับที่นี่ ประเด็นนี้เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทุกวัน

Robin:
อย่างที่ James กล่าวว่า เมื่อคุณเข้ามาแล้ว คุณจะเห็นวิธีต่างๆ ที่ผู้คนต้องการทำเพื่อให้เกิดความยั่งยืน และสิ่งนั้นจะก่อให้เกิดคลื่นของผลกระทบภายในโรงเรียนไปจนถึงนอกรั้วโรงเรียน จากการสร้างแรงบันดาลใจให้กันและกัน

หนึ่งในสิ่งที่ผมคอยเน้นย้ำผู้คนอยู่เสมอเกี่ยวกับ Greenside ก็คือ เราใช้เวลามาเจ็ดปีแล้วบนเส้นทางนี้ ดังนั้น เมื่อผู้คนเห็นว่าเรามีสวนในโรงเรียน พ็อดคาสท์ของนักเรียน และการผลิตอาหารแบบไร้ขยะในครัวของเราพร้อมร้านขนมอบขนาดเล็ก ผู้คนก็ถามว่า "ฉันจะไปถึงขั้นนั้นได้อย่างไร" แต่องค์ประกอบเล็กๆ แต่ละอย่างเหล่านั้นเกิดมาจากการมีส่วนร่วมของแต่ละคน จนกระทั่งเจ็ดปีให้หลัง เราถึงได้มีโครงการริเริ่มเหล่านี้ทั้งหมด

ดังนั้น ก่อนอื่น จุดเริ่มต้นจะต้องเกิดจากการที่ทำให้ความยั่งยืนเป็นสิ่งที่ไม่อาจต่อรองได้เสียก่อน แล้วจากนั้นก็ให้นึกถึงนักเรียน ชุมชน สถานที่ และทรัพยากรทางเทคโนโลยีที่คุณมี หรือสามารถนำไปปรับใช้เพื่อสนับสนุนทุกๆ สิ่ง สำหรับเรา เรายึดโยงความยั่งยืนกับความมุ่งมั่นอย่างลึกซึ้งในเรื่องอาหาร ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีเนื่องจากทุกคนสามารถนำประโยชน์ที่ได้กลับไปใช้ที่บ้านได้ไม่มากก็น้อย นี่เป็นแรงขับเคลื่อนหลักของเราที่ Greenside นั่นก็คือการสร้างโครงการการเรียนรู้แบบองค์รวมด้วยการเรียนรู้เชิงทดลอง และขับเคลื่อนผ่านเทคโนโลยี อาหาร ธรรมชาติ และความยั่งยืน องค์ประกอบเหล่านี้ทั้งหมดช่วยให้นักเรียนตระหนักได้ว่า ประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ที่ตนสร้างในแต่ละวันนั้นมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้คุณจะคิดว่านี่เป็นเพียงสิ่งเล็กๆ แต่คุณก็กำลังสร้างความแตกต่างอยู่

ช่วยแนะนำตัวหน่อย

ผม Brad Bergsma รองคณบดีคณะเทคโนโลยีสารสนเทศของ Northwest Kansas Technical College ที่เมืองกู๊ดแลนด์ รัฐแคนซัส เรามีโปรแกรมการศึกษาด้านเทคนิคต่างๆ ถึง 18 สาขา ซึ่งส่วนใหญ่มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับการเกษตร อันเป็นอุตสาหกรรมหลักของภูมิภาค สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของเราก็คือ หลักสูตรส่วนใหญ่ของเรามีพันธมิตรภาคอุตสาหกรรมช่วยขับเคลื่อน โดยมีการตั้งคณะกรรมการที่ปรึกษาสำหรับแต่ละสาขา เพื่อที่นักศึกษาของเราจะได้เรียนรู้ทักษะที่จำเป็นทันทีที่จบการศึกษา

ที่มาของความสำเร็จของเรามาจากชั้นเรียนที่มีขนาดเล็ก รวมทั้งคณาจารย์ที่แข็งแกร่ง และการที่นักศึกษาทุกคนสามารถเข้าถึงเทคโนโลยีอย่าง iPad และห้องปฏิบัติการทางคอมพิวเตอร์ Mac เรามีโปรแกรมการศึกษาที่ครอบคลุมทุกอย่าง ตั้งแต่ช่างยนต์ดีเซล ไปจนถึงการประมวลผลระบบคลาวด์และการเกษตรแม่นยำ

โปรแกรมการศึกษาด้านการเกษตรแม่นยำของเรามุ่งเน้นที่เทคโนโลยีเป็นอย่างมาก เนื่องจากสาขานี้ต้องมีการเรียนรู้อย่างสม่ำเสมอและการผนวกรวมเทคโนโลยีใหม่ๆ อย่างการกำหนดตำแหน่ง GPS, การสร้างแผนที่ดิน และเซ็นเซอร์เพื่อพัฒนาหลักปฏิบัติทางการเกษตรที่มีประสิทธิภาพ เราทดสอบสิ่งเหล่านี้ในไร่ของวิทยาลัยเพื่อดูว่าสิ่งใดจะได้ผลที่สุดต่อสภาพอากาศและพืชของเรา เราสอนให้นักศึกษาพร้อมสำหรับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีเหล่านี้ เพื่อที่จะสามารถประสบความสำเร็จได้ในอุตสาหกรรมที่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ก่อนที่จะจบการศึกษา นักศึกษาก็ได้นำโซลูชันทางเทคโนโลยีไปปรับใช้ในชุมชนท้องถิ่น ซึ่งทั้งเป็นการประหยัดสำหรับเกษตรกรและมีความยั่งยืนต่อภูมิภาค

โปรดเล่าให้เราฟังเพิ่มเติมเกี่ยวกับสาขาการเกษตรแม่นยำ ค่านิยมเรื่องความยั่งยืนนั้นเชื่อมโยงกับโปรแกรมการศึกษาและอุตสาหกรรมโดยรวมอย่างไร

ในภูมิภาคที่เราอาศัยอยู่ค่อนข้างแห้งแล้งและมีลมแรง จึงมีความต้องการที่จะค้นหาแนวทางแก้ไขปัญหาเพื่อลดการใช้น้ำ และการใช้สารกำจัดวัชพืช ยาฆ่าแมลง และปุ๋ย เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าขึ้นในหลายทศวรรษที่ผ่านมาได้ช่วยผลักดันประสิทธิภาพของทรัพยากรนี้ และสาขาการเกษตรแม่นยำของเราได้จัดตั้งขึ้นเพราะพันธมิตรทางอุตสาหกรรมของเรากำลังปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในอุตสาหกรรม

ความยั่งยืนเกิดขึ้นจากพื้นอย่างแท้จริง ขออภัยที่ใช้มุกเล่นคำ โดยเริ่มต้นจากคุณภาพของดินและเกี่ยวข้องกับการใช้มุมมองเล็กๆ แต่ละเอียดในการพิจารณาว่าพื้นที่ของคุณเป็นอย่างไรจริงๆ ตัวอย่างเช่น ตอนนี้เราสามารถสร้างแผนที่และปลูกพืชได้อย่างแม่นยำตั้งแต่ศูนย์ไปจนถึง 100,000 เมล็ดด้วยความแม่นยำในระดับที่ละเอียดกว่าเซนติเมตร ในอดีต เราจะมองเห็นไร่ที่เป็นผืนดินสีน้ำตาลที่กว้างใหญ่เพียงผืนเดียว แต่เมื่อมีการสแกนดิน เราจะพบว่าผืนดินนี้ประกอบไปด้วยดินที่แตกต่างกันหกประเภท จากจุดนั้น คุณก็จะสามารถวิเคราะห์คุณภาพของดินและสารอาหารที่มีอยู่ภายในอณูเล็กๆ ของดิน และทำการตัดสินใจจากข้อมูลนั้นได้ เทคโนโลยีได้พัฒนามาไกลมากกว่าเมื่อ 20 ปีก่อนที่แทร็กเตอร์เป็นเพียงจักรยานที่นำมาปรับแต่ง ปัจจุบันแทร็กเตอร์มีหน้าตาเหมือนห้องขับเครื่องบิน และเราจำเป็นต้องมีผู้คนที่มีทักษะในการใช้งาน โปรแกรมการศึกษาของเราต้องการให้นักศึกษาตั้งคำถามว่า ตนจะสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อให้ดินมีคุณภาพมากพอที่จะสร้างผลผลิตและผลิตอย่างต่อเนื่อง

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ผลิตของเราจะคำนึงถึงวิธีการจัดการไร่ของตนเพื่อให้ทรัพยากรดินและน้ำในภูมิภาคมีคุณภาพดีไปตลอดหลายชั่วอายุคน เป็นเรื่องยากที่จะเจอเกษตรกรที่ไม่ได้วางแผนให้ลูกหลานกลับมาดูแลไร่ของครอบครัว เป้าหมายปลายทางของเราคือ เราต้องการให้กิจการนี้และที่ดินของเรามีคุณภาพ เพื่อให้ลูกหลานของเราสามารถกลับมารับช่วงต่อได้

คุณช่วยเล่าเพิ่มเติมได้ไหมว่าเทคโนโลยีเป็นปัจจัยในการกำหนดทิศทางของอุตสาหกรรมอย่างไร และโปรแกรมของมหาวิทยาลัยของคุณผสานเทคโนโลยีเข้ากับการเรียนรู้อย่างไร

หนึ่งในเครื่องมือชิ้นโปรดในชั้นเรียนของผมก็คือ ห้องปฏิบัติการด้านการเพาะปลูกในอาคารที่ตั้งโปรแกรมได้ ซึ่งมีพื้นที่ยาว 20 ฟุตและกว้าง 10 ฟุต การเขียนโค้ดเป็นโครงการใหญ่สำหรับทุกคนในตอนนี้ และการสอนตรรกะสำหรับห้องปฏิบัติการด้านการเพาะปลูกนี้ก็ค่อนข้างเข้าใจง่าย การเขียนโค้ดจะใช้บล็อกของการเขียนโปรแกรมแบบง่ายๆ เพื่อสร้างคำสั่งต่างๆ คุณจะสามารถทำการทดลองเล็กๆ ในสวน และทดสอบองค์ประกอบต่างๆ อย่างเช่นความชื้นของดินและความเข้มข้นของแสงได้ เราทำการทดลองและตั้งคำถามอย่างเช่น "พืชประเภทใดเติบโตได้ดีที่สุดในดินประเภทนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรากำจัดวัชพืชในบริเวณนี้ แต่ไม่กำจัดในบริเวณนั้น" ห้องปฏิบัติการด้านการเพาะปลูกจะเชื่อมต่อกับ iMac และเครื่องสแกนดินที่เราเชื่อมต่อกับ iPad ซึ่งจะทดสอบแง่มุมต่างๆ ของดิน เช่น ค่า pH และปริมาณไนโตรเจน

นอกจากนี้เรายังมีไร่นอกวิทยาลัยที่มีขนาดประมาณ 240 เอเคอร์ ซึ่งเราใช้ในการทดสอบเทคโนโลยีและเทคนิคใหม่ๆ ที่สามารถลดปริมาณการใช้น้ำได้อย่างมหาศาล ตัวอย่างเช่น เราได้ใช้เซ็นเซอร์ตรวจจับน้ำที่เชื่อมต่อกับ iPad ที่สามารถนำไปใช้ในการตรวจสอบความชื้นของดินและความเคลื่อนไหวของรากเพื่อเริ่มลดปริมาณการปล่อยน้ำ ในอดีต หลักการที่ใช้กันโดยทั่วไปคือการเปิดน้ำเมื่อผิวดินเริ่มแห้ง แต่ค่าระดับน้ำที่วัดได้จากเซ็นเซอร์บน iPad สามารถแสดงให้เห็นได้ว่า มีการเติบโตของพืชที่ความลึก 2 ฟุต และความอิ่มน้ำของดินค่อนข้างสูง ดังนั้น แม้ผืนดินที่ความลึก 2 นิ้วจะดูแห้ง แต่ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรดน้ำให้พืช ทุกคนทราบดีเกี่ยวกับปัญหาเรื่องน้ำในสภาพอากาศที่แห้งแล้งของเรา และหากที่นี่ไม่มีน้ำเราก็อาศัยอยู่ไม่ได้ ดังนั้น ในไร่ของวิทยาลัย เราสามารถแสดงให้ชุมชนเห็นวิธีที่เรานำเทคโนโลยีมาปรับใช้ และช่วยให้ชุมชนเข้าถึงและลองใช้เทคโนโลยีใหม่ๆ ที่เราศึกษาอยู่

เรามีเขตการจัดการน้ำบาดาลท้องถิ่นที่ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดีและเล็งเห็นความสำเร็จของเรา การใช้น้ำยังคงเป็นปัญหาของรัฐ และหน่วยงานการจัดการของรัฐได้เลือกพื้นที่ของเราเป็นต้นแบบของสิ่งที่เคาน์ตี้อื่นๆ สามารถทำได้และควรทำ นักศึกษาของเราช่วยเกษตรกรท้องถิ่นในการติดตั้งเซ็นเซอร์ตรวจจับความชื้น และช่วยอ่านข้อมูลด้วย iPad หรือ iPhone ไร่ที่เราร่วมงานด้วยในปีที่แล้วกระจายตัวอยู่ใน 4 เคาน์ตี้ และมีขนาดรวมราว 5,000 ตารางไมล์ ซึ่งเราพบว่ามีการลดการใช้น้ำลงถึง 20% เราเริ่มต้นจากผู้ผลิต 25 ราย และในปีที่จะถึงนี้ เราก็ตั้งเป้าว่าจะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้มากขึ้นเป็นสองเท่า อันที่จริงแล้วมีระเบียบข้อบังคับในฤดูใบไม้ผลิปีนี้ที่ผมกำลังรอคอย ซึ่งจะผลักดันให้พื้นที่อื่นๆ ในรัฐของเราใช้หลักปฏิบัติคล้ายๆ กันนี้ที่เรากำลังให้การสนับสนุนอยู่

หากเทคโนโลยีใหม่นี้สามารถช่วยให้เกษตรกรมีความยั่งยืนและมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นได้ คุณและนักศึกษาจะใช้วิธีใดในการเข้าถึงเกษตรกรที่ยังลังเลในการเปิดรับสิ่งนี้

ในโลกทางการเกษตรในปัจจุบัน ทั้ง iPad และ iPhone ต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของการทำธุรกิจ แทนที่จะต้องขับรถ 50 ไมล์เพื่อตรวจดูสปริงเกอร์ทุกตัวในทุกๆ เช้า เราก็เพียงแค่ตรวจดูในโทรศัพท์ของเรา อุตสาหกรรมได้เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ใช้ iPad มากขึ้น เพราะใช้งานง่าย พกพาสะดวก และทนทาน ในระหว่างการวางแผนและการเก็บเกี่ยว เกษตรกรส่วนใหญ่จะมีข้อมูลผลผลิต การใช้ปุ๋ย และข้อมูลอื่นๆ ที่แสดงอยู่บนหน้าจอ iPad สองถึงสามหน้าจอในแทร็กเตอร์ของตนเอง วัฒนธรรมของการมีสำนักงานไม่มีอยู่จริงที่นี่ เพราะเกษตรกรส่วนใหญ่แถวนี้จะบอกว่า สำนักงานของตัวเองอยู่ที่เบาะหน้าของรถกระบะ

แต่ก็ยังมีปัญหาด้านความไว้วางใจในการปรับใช้เทคโนโลยีใหม่ๆ สำหรับเกษตรกรที่คุ้นชินกับแนวทางดั้งเดิม หากเทคโนโลยีที่ใช้ไม่ได้ผลในครั้งแรก ก็จะไม่ใช้อีกเลย เช่นเดียวกับเราทุกคน ความกลัวในสิ่งที่ไม่รู้เป็นเรื่องยาก และหากเราต่อสู้กับความกลัวนั้นได้สำเร็จ เราก็มีโอกาสมากขึ้นที่จะก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงเชิงบวก เราจึงต้องเข้าถึงเกษตรกรเหล่านี้ในจุดของพวกเขา เราต้องการให้นักศึกษาของเรามีประสบการณ์สูงเป็นอย่างยิ่งในการเก็บข้อมูลและระบุความต้องการ ใช้ความสามารถในการทำแผนที่และตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นใต้พื้นดิน เพราะข้อมูลจำนวนมหาศาลก็จะไม่มีประโยชน์อันใด หากไม่นำไปดำเนินการ

เราได้รับอนุญาตจากกระทรวงเกษตรในการขยายการจัดเวิร์กช็อปการเรียนรู้เกี่ยวกับเทคโนโลยีและเทคนิคใหม่ๆ ช่วงสุดสัปดาห์ในพื้นที่และในการประชุม และปัจจุบันเราก็มีผู้ประสานงานที่ได้รับมอบหมายในการขยายพื้นที่ ทั้งนี้การขยายพื้นที่ไม่เพียงแต่ส่งผลดีต่อเกษตรกร แต่ยังส่งผลดีต่อนักศึกษาอีกด้วย

สาขาการเกษตรแม่นยำนั้นมีความจำเพาะทางอุตสาหกรรม แต่ผู้นำทางการศึกษาก็สามารถถอดบทเรียนได้ว่า การใช้เทคโนโลยีสามารถช่วยให้นักศึกษาประสบความสำเร็จได้อย่างไร คุณต้องการให้นักศึกษาก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงใดในอุตสาหกรรม

ก่อนอื่น เราต้องการให้นักศึกษาเป็นผู้สร้างนวัตกรรมในระดับแถวหน้าของอุตสาหกรรม และเป็นผู้ลงมือปฏิบัติเนื่องจากนักศึกษาเหล่านี้เข้าใจเทคโนโลยีดี ดังนั้น ขณะที่นักศึกษาเรียนอยู่ที่ Kansas Tech เราจึงสนับสนุนนักศึกษาด้วยการมอบสิ่งที่ทันสมัยที่สุดและดีที่สุดแก่พวกเขา เรามีเยาวชนกลุ่มใหญ่ที่มีความหลากหลายทั้งจากพื้นที่ชนบทและในเมือง ดังนั้น เป้าหมายของเราคือการมอบโอกาสในการสัมผัสประสบการณ์ และแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่นักศึกษาสามารถทำได้เมื่อใช้เทคโนโลยีที่ถูกต้อง โดยที่ตระหนักว่าตนเป็นผู้ที่เติบโตขึ้นมาในยุคดิจิทัล ขออภัยที่ต้องเล่นสำนวนแบบนี้ แต่เราหวังที่จะปลูกฝังเมล็ดพันธุ์และเฝ้ารอดูเมล็ดพันธ์ุเหล่านี้เติบโต ในการเรียนปีแรก เราจะสอนภาพรวมที่เฉพาะเจาะจงและลึกซึ้งเกี่ยวกับสิ่งที่เทคโนโลยีและข้อมูลเชิงลึกมอบให้แก่นักศึกษาได้ จากนั้นในปีที่สอง เนื่องด้วยเราสามารถปรับใช้ทุกสิ่งข้างต้นในไร่ของเราได้ เราจึงปล่อยให้นักศึกษาควบคุมการเรียนรู้เอง และใช้เครื่องมือที่เรามีเพื่อทำการตัดสินใจและเป็นผู้นำการเรียนรู้ของตนเอง

ซึ่งในการทำเช่นนี้ บุคลากรของเราก็ต้องมีส่วนร่วมด้วย เมื่อเวลาหลายปีผ่านไป การผสานรวมเทคโนโลยีก็ได้กลายเป็นความเคยชินของแต่ละสาขาของเราไปแล้ว เราจึงใช้วิธีการปล่อยให้คณาจารย์ของเราเดินหน้าไปตามจังหวะเวลาที่เหมาะสมของตนเอง เราอยู่ตรงกลางระหว่างการแนะแนวทางและให้การสนับสนุนด้วยแหล่งข้อมูล Apple Teacher แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ผลักดันให้พวกเขาต้องดำเนินการเพียงลำพัง

เกษตรกรเป็นผู้ดูแลผืนดินอย่างแท้จริง เกษตรกรใส่ใจในการทำให้ดินมีความสมบูรณ์มากที่สุด เนื่องจากผืนดินเป็นสิ่งหาเลี้ยงชีพสำหรับพวกเขา และถึงแม้คุณจะได้พูดคุยกับเกษตรกรที่อายุมากที่สุดและเข้มงวดที่สุด พวกเขาก็จะบอกว่าการดูแลผืนดินก็เหมือนการดูแลลูก สิ่งที่มักถูกมองข้ามเมื่อพูดคุยเกี่ยวกับเกษตรกรรมก็คือ ผู้คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจว่าอาหารที่ตนรับประทานมาจากที่ใด หรือปริมาณอาหารเท่าใดที่ต้องใช้ในการเลี้ยงดูประชากรทั่วโลก ไม่ว่าจะมองจากพื้นฐานทางเศรษฐศาสตร์เพียงอย่างเดียวหรือจากมุมของความรับผิดชอบต่อความยั่งยืน ผมพบว่าเกษตรกรส่วนใหญ่รู้สึกว่าตนเองมีภาระหน้าที่ในการหาเลี้ยงประชากรทั่วโลก นักศึกษาและมหาวิทยาลัยของเรากำลังพยายามหาวิธีการที่จะสามารถช่วยให้อุตสาหกรรมนี้พัฒนาและมีความยั่งยืนต่อไปได้อีก 100 ปี